Την απόφαση να συμμετέχω γράφοντας σ΄αυτό το site την πήρα, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να δηλώσω πως μερικοί άνθρωποι φαινομενικά αποτραβηγμένοι ( κι εγώ ανάμεσά τους), δεν το κάνουν γιατί όντως δεν έχουν τι να πουν ή γιατί δεν βλέπουν τι συμβαίνει, αλλά για να αποφύγουν το ανακάτεμά τους μ’ αυτή τη σημερινή βασιλεύουσα πλέον υποκουλτούρα, κι αυτή την επικρατούσα άποψή της να θεωρείται «γραφικός» κάθε σοβαρός άνθρωπος όταν τολμήσει να πει κάτι έξω απ’ τα καθιερωμένα του συρμού. Έτσι λοιπόν σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, ένας καλλιτέχνης αλλά φαντάζομαι και κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος, κατάντησε να κάνει τη δουλειά ενός «ανάπηρου», που φτιάχνει κομψοτεχνήματα μεν, αλλά κεκλεισμένων των θυρών, σε ενα αποστειρωμένο δωμάτιο, αφού έτσι και βγει, θα βρεθεί μπροστά σε ένα αλαλάζον κουφό ακροατήριο αφού θα λείπει ο νους, κι ως συνήθως… οι Μήδοι θα διαβούνε, για άλλη μια φορά. Το μεγαλείο της ανθρώπινης ανημπόριας που κάποτε χαρακτήριζε όλη την κλασσική τέχνη, μετατράπηκε στην ανάγκη «να κονομήσουμε όπως όπως κάνα ευρουδάκι», κι οι μεγάλοι ευεργέτες του παρελθόντος μετατράπηκαν σε νεόπλουτους – πρώτο τραπέζι πίστα – να κολλάνε το τάληρο στο κούτελο του βιολιτζή και να τους παίρνει η τηλεόραση. Εδώ λοιπόν τίθεται το ερώτημα : Τι θα κάνει ένας δημιουργός, ένας ποιητής, ένας μουσικός… Θα γίνει δήμαρχος; Βουλευτής; Υπουργός; Διασκεδαστής γενικώς; Κι αν δεν το αντέχει; Άμα ντρέπεται; Πράγμα σπάνιο δηλαδή, τι θα κάνει; Τα γνωστά! Θα παραμείνει ένας:
« Ταξιδιώτης του παντός
μ ένα μεθυσμένο πιάνο
μια κιθάρα κι από πάνω
τη γνώμη του καθενός »
που θα τον ρωτάει « Εσύ γιατί χάθηκες; » Πραγματικά, ώρες και φορές αισθάνεσαι την επιτακτική ανάγκη να βγεις απ’ αυτή την κατάσταση γιατί το ξόδεμα είναι μεγάλο. Ύστερα πάλι, ξαναγυρίζεις μέσα σου και σκάβεις όλο και πιο βαθιά, δοκιμάζοντας τον εαυτό σου μπας και βγει κάτι. Αλλά δε βαριέσαι..!
Μου λύσατε την απορια που ειχα για χρόνια. Εχετε δίκιο, δυστυχως αυτη ειναι η αλήθεια.